บ้าน......

ช่วงนี้เป็นช่วงฟุ้งซ่านค่ะ อยู่ไม่ค่อยสุขทางความคิด เพราะอะไรเหรอ เพราะคิดถึงบ้านนนนนนนน่ะสิ คิดถึงก็กลับสิใช่ไหม กลับยังงงงงงม่ายยยยยด้ายยยยยยย (แสดงความอยากไปสุดฤทธิ์) สงสัยใช่ไหมว่าบ้านที่ไหน บ้านที่เมกาเจ้าค่ะ ทำไมอยากไปหนักหนาเหรอ เพราะบ้านหลังนี้คือบ้านที่ชั้นเรียกว่า”บ้านของชั้น”ได้เต็มปาก บ้านที่เป็นบ้านจริงๆ ไม่ต้องเช่าเค้าอยู่ ที่ตอกตะปูข้างฝาห้อยรูปได้โดยไม่มีใครมาคอยหักค่าเสียหาย (ระบายความในใจสักหน่อยอยู่อพาร์ทเม้นมานาน ฮ่าๆๆๆ) ไม่กลัวนะที่จะต้องย้ายไปอยู่บ้านทื่ไม่มีอะไรเลย ต้องเริ่มใหม่หมด (ดีซะอีก งานจะได้เข้าเยอะๆ เหอๆๆ) อยู่บ้านห้องเดียวก้อเคยมาแล้ว จะกลัวอะไร ขอให้บ้านเป็นบ้านที่ทำให้ชั้นรู้สึกว่าอยู่บ้านก้อพอ อยู่กับคนที่รัก ได้ขุดดิน ปลูกหญ้า(มีเยอะแล้ว) ปลูกผัก ในที่ของตัวเองโดยไม่ต้องมีอะไรมากวนใจ ถ้าจะเรียกอีกอย่างหนึ่ง มันคือความรู้สึกมั่นคงใช่ไหม งานที่รออยู่ยังมีอีกเยอะ แต่ชั้นมั่นใจว่าถึงจะเหนื่อยก้อจะเป็นเหนื่อยที่มีความสุข ขอบคุณสามีเหลือเกินที่ทำให้ได้รับความรู้สึกแบบนี้


ยังไม่มีกำหนดวันเดินทางค่ะ รอให้สามีสางงานก่อน (ต้องใช้คำว่าสาง) รู้ค่ะว่าเค้าก้อรู้สึกเหมือนเรา อยากกลับบ้าน พ่อไม่ได้เจอลูกปีหนึ่งแล้ว ขอบใจหนูเคนนี่ที่เข้าใจภาระของพ่อ อดชมลูกไม่ได้เพราะเค้าเป็นเด็กดีจริงๆ เข้าใจสิ่งต่างๆได้ง่าย แต่เด็กยังงัยก็คือเด็ก การที่เค้าเข้าใจสิ่งต่างๆได้ง่ายไม่เสมอไปที่เค้าจะไม่รู้สึกต้องการพ่อ แต่หนูเคนนี่จัดการกับมันได้ดีมาก ต้องยกความดีให้บุคคลรอบข้างเค้าด้วยนะ
พูดถึงเรื่องคอสติสงานอดิเรกหน่อยนิ๊ดก่อน ไปหาอารายมากิน (หิวแล้ว) ทำได้เกือบครึ่งแล้วล่ะ ก้อออกมาโอเชใช้ได้ (ชมตัวเอง ฮ่าๆๆ) แต่สองวันมานี่ยังไม่เสร็จสักตาเลย ทำได้นิดเด๋ว สามีโทรมา วางคอสติส โน่นใจลอยไปไกลถึงไหนต่อไหน ถึงสามี ถึงบ้าน กลายเป็นวางนานมาก ยังไม่ขี้เกียจนะเคอะ แต่จะพยายามตั้งใจทำให้เสร็จ

ท้องร้องประท้วงแล้วค่ะ เหอๆๆ ไปซื้ออาหารมาบรรณาการมันก่อนนะคะ