งานเข้า กะ เรื่องตื่นตัลลล....อิอิ

ด้วยความที่ไม่ค่อยมีอะไรทำแล้วรู้สึกผิดเล็กน้อย (น่าจะรู้สึกตั้งนานแล้วนะ) ก้อเลยนั่งๆคิดว่าต้องหาอะไรทำเพื่อฆ่าเวลา และลดความอยากกลับบ้านมั้งแล้วล่ะ แล้วตรูจะทำอะไรล่ะเนี่ยะ นั่งอ่านบอร์ดไป เอ๊ะ เจอสาวๆในบอร์ดเคยพูดถึงครอสติสกัน เอาล่ะเอาอันนี้เลย แต่ด้วยความที่ชอบความท้าทายและแหวกแนวคับ เลยไปหาโปรแกรมที่เอารูปมาทำลายครอสติสเอง บรรเจิดไหมล่ะคะ ทำไว้ตั้งห้าลายแน่ะ แล้วก้อเลือกว่าจะทำรูปไหนเป็นรูปแรก โปรแกรมวันก้อดีนะคะบอกว่าต้องใช้ด้ายสีอะไร เบอร์อะไร ตื่นเต้นอยู่ทั้งคืนจะได้ทำครอสติสลายตัวเอง นอน ตีห้าของวันแน่ะ (เวอร์เนอะ)


วันรุ่งขึ้นไปร้านที่เค้าขายอุปกรณ์งานประดิษฐ์ เจ้าของร้านก้อพาไปที่เค้าเก็บด้ายครอสติส โอยเวรกรรม ยี่ห้อสีด้ายที่จะเอามาปักดันไม่มีสีด้ายที่เราต้องการ เอาแล้วคับ ด้วยความเก่งกาจ บวก บ้า ก้อเลยเทียบสีกับด้ายยี่ห้ออื่นที่มัน คล้ายกัน ไม่รู้รูปที่ปักจะออกมาเป็นหมู่หรือจ่า ฮ่าๆๆๆ ตอนนี้ก้อนั่งปักๆๆๆ ไปเรื่อยค่ะ สีด้ายก้อโอเชค่ะ ไม่เวอร์เกินไป เดี๋ยวรอดูผลงานนะคะ อิอิ


วันที่ 30 ส.ค ตอนค่ำประมาณ สามทุ่ม นั่งดูทีวีบวกกับปักครอสติสอยู่เพลินๆ “กริ๊งๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ.....” เสียงอารายฟะ อ้าวเสียงไฟฉุกเฉิน ไฟไหม้ที่ไหนล่ะเนี่ยะ ไม่รู้จะทำอะไรค่ะ ตื่นเต้นไปหมด ไม่รู้จะจับถืออะไรลงไปดี คว้าเสื้อสเวตเตอร์มาใส่ วิ่งเข้าไปในห้องนอนคว้าพาสปอร์ตกะแฟ้มเอกสาร หยิบเป๋าตังส์กะโทรศัพท์ ถอดปลั๊กทุกอย่าง ใส่รองเท้า ล๊อคห้อง วิ่งลงบันไดจากชั้นเจ็ด อยากบอกว่าทั้งหมดที่ว่า ทำภายในเวลาสามนาที ฮ่าๆๆ ฮ่วย ก้อคนมันตื่นเต้นไม่เคยนี่ วิ่งลงบันไดถึงชั้นหนึ่งเร็วมาก ระหว่างทางก้อมีคนออกมาถามว่าเกิดอะไรๆ “ไม่รู้ค่ะ แต่ลงไปก่อนดีก่าค่ะ” ใช่แล้วค่ะ เดี๊ยนไม่รอหาเหตุผลว่ามันเกิดอะไรขึ้นเด็ดขาด ออกไปนอกตึกดีก่า คนเค้าก็ลงมาบ้างค่ะ ไม่ลงมาบ้าง ไมอ่ะ ไม่กลัวเหรอ ก็อยากถามเค้าอยู่นะ แต่ไม่ดีก่าเด๋วเค้าจะสรรเสริญมารดาเรา


รปภ. วิ่งวุ่นเลยค่ะ สักหน่อยผู้จัดการหอก็มา ขึ้นไปชั้นที่สัญญาณดัง แล้วก้อปิดไฟสัญญาณ แล้วก้อบอกว่าทุกอย่างโอเชค่ะ มีคนไปดึงสัญญาณไฟเล่น ฮ่วย มาดึงเล่นแบบนี้มันน่ารักเกินไปแล้ว แต่ก้อไม่รู้นะว่าเป็นใคร ช่างมันเห่อะ แต่มือยังสั่นอยู่ค่ะ แล้วก้อ sms หาที่พึ่งทางใจ คือ สามีนั่นเอง อ้อนหน่อย อิอิ


สามีอยู่ในภารกิจ (อีกแระ) ยังไม่ได้รับข้อความ(จนวันต่อมา) แต่สงสัยความรู้สึกสื่อกันได้ (จริงๆ) สามีก้อโทรมาหลังจากนั้นไม่นาน ก้อเล่าให้ฟังว่าเกิดอะไรขึ้น สามีก้อถามว่าโอเชไหม เราก้อบอกว่าเราโอเช ไม่เป็นไร เออแอบหัวเราะตัวเองด้วยนะ ที่วิ่งไปคว้าพาสปอร์ตกะแฟ้มวีซ่าก่อนทุกอย่างเลย ฮ่าๆๆ รอมานานแสนนานนี่นา ความตื่นเต้นก้อผ่านปายย


สามีก้อยังยุ่งเหมือนเคยค่ะ ตั้งแต่ย้ายมาประจำที่ใหม่เนี่ยะ งานเยอะเหลือเกิน เพราะไอ้คนที่มันทำงานค้างงานไว้เยอะ เกลียดจริงเลยคนพวกนี้ ทำใจต่อไป ถึงยุ่งเราก็ดีใจนะทีสามีเรายังส่งข้อความมาหา โทรมาหา แชตด้วย ตอนที่เค้าทำได้ ก้อคนมันคิดถึงกันเนอะ ตอนนี้เพื่อความสบายใจของเรา สามีก้อให้เราดูตารางกิจกรรมในภารกิจ จะได้รู้ว่าตอนนี้อยู่ไหน ทำอะไร บางทีก้อเจ็บใจนะที่เราไม่สามารถช่วยงานอะไรสามีได้เลย อยากช่วยได้มั้ง สามีจะได้มีงานน้อยลงและได้มีเวลาพักมากขึ้น ว่าแล้วก้ออยากกลับบ้านเร็วๆจังเล๊ยยยย


เอาล่ะ วันนี้ต้องกลับไปทำครอสติสต่อแล้วยังไม่ได้เริ่มเลยสักอันวันนี้ เด๋วขี้เกียจจะมา อิอิ

บายยยยยจ้า