Tuesday, September 23, 2008

ของขวัญ......

มาอัพเดท ชีวิตช่วงสัปดาห์ที่ผ่านมาหน่อยค่ะ ก้อไม่มีอะไรมากมายค่ะ ฝนตกน้ำท่วม การเมืองน่าเบื่อ เศรษฐกิจขาลง นั่งฟังอยู่ทุกวัน ฟังไปฟังมาก้อเครียดบางครั้ง ฮ่าๆๆ


วันศุกร์ 19 กันยา ที่ผ่านมา เป็นวันสำคัญค่ะ เพราะแก่ขึ้นอีกหนึ่งปี อายุตอนนี้ก้อพึ่ง 17 ค่ะ ฮ่าๆ ไม่มีอะไรมากมายค่ะ ก่อนเที่ยงคืนก้อไปเซเว่นซื้อ คัพเค้ก ปักเทียน เป่าเอง (ท่าจะบ้าเนอะ) นั่นล่ะเค้กวันเกิด หาเรื่องกินขนมตอนกลางคืน ฮ่าๆ ตอนเช้ามาก้อไปทำบุญค่ะ ถวายสังฆทาน แล้วก้อซื้อปลาไปปล่อยที่แม่น้ำมูน จากนั้นก้อไปเหมาของมาทำอาหารให้ตัวเองกิน อหร่อยค่ะ กินจนพุงกลางเลย จากนั้นตอนบ่าย แม่กะน้องก้อโทรมาอวยพรวันเกิด คุณลุง ส่วนสามีไม่ต้องห่วงค่ะ รายนี้ก่อนเพื่อนเลย หลายคนอาจจะมองว่า วันเกิดของรสเหงาๆ ใช่ไหม ไม่นะ ไม่มีความรู้สึกเหงาหรือเศร้าไรเลย ถึงแม้ว่าคนที่เรารักและรักเราจะไม่ได้มาอยู่กับเราในวันเกิด แต่เรารู้ว่าเค้ารักเรา คิดถึงเราทุกวัน หลายคนคาดหวังจะได้ของขวัญในวันเกิดมาถึง แต่ความคิดเรา คือ เมื่อชีวิตคนเรามีเต็มในใจแล้ว สิ่งที่เราจะอธิฐานขอในวันสำคัญไหนๆจะไม่มีอะไรมากมายนอกจากขอให้คนที่เรารักและรักเรามีความสุขและปลอดภัย รสรู้สึกยังงั้นจริงๆในวันเกิดปีนี้ ถึงแม้ไม่มีของขวัญที่เป็นวัตถุอะไร แต่ของขวัญที่วิเศษที่สุดที่เป็นเหมือนของขวัญทุกวัน รสมีแล้วค่ะ
อ๊ะๆๆๆ อย่าพึ่งคิดว่ารสไม่ได้ของขวัญวันเกิดนะ ได้ของขวัญชิ้นหนึ่งค่ะจากสามี นี่ค่ะของขวัญที่ได้จากสามี



ใช่แล้วค่ะ สามีซื้อรถให้เป็นของขวัญวันเกิด จริงๆแล้วก้อดูๆกันไว้ค่ะ แต่ไม่คิดว่าจะซื้อเร็วๆนี้ แต่สามีมาเซอร์ไพรแบบนี้ โค ตะ ระ ดีใจเลยค่ะ Nissan Xterra 2003 ค่ะ สภาพดีมากค่ะ ดีใจจนบอกไม่ถูกค่ะ รักสามีที่สุดเลย (ทุกวันแร่ะ อิอิ) แต่จะบอกว่า รสยังขับรถไม่เป็นค่า ฮ่าๆๆๆ คงน่าดูชมแน่ๆเลย หัดขับรถยนต์ใหม่ ฮ่าๆๆๆ ตอนนี้นั่งฝันถึงการขับรถคันนี้ไปก่อน อิอิ


คุณสามีไปทำงานที่ ซาโก สัปดาห์ที่แล้วค่ะ แต่ยังดีที่มีเนตคุยกันค่ะ พูดเรื่องเนต สามวันก่อนเนตเดี้ยงค่ะ ตั้งแต่หัวค่ำจนรุ่งเช้าอีกวัน หัวเสียสุดๆค่ะ เพราะวันนั้นสามีไม่มีอารายทำมากด้วย อุเหม่ มาเดี้ยงวันที่สามีชั้นว่างเนี่ยะนะ อารายทำนองนี้ค่ะ โมโหสุดๆ แต่เช้าเค้าก้อซ่อมค่ะ โทรไปบอกเค้าตั้งแต่ออฟฟิตเปิดเลย หุหุหุ


คุณสามีก้อยังทำงานหนักเหมือนเดิมค่ะ อยากกลับบ้านมากเหมือนกันค่ะ แต่ต้องทำเงินก่อน อิอิ รออออออด้วยกันจ่อปายยยยยยยยย คิดถึงมากๆทุกวันเลย
อัพเดทแค่นี้ก่อนนะคะ ไปดู Battle Stars Galactica ก่อน ติดมากๆๆ ฮ่าๆ



ป.ล ครอสติสใกล้เป็นความจริงแล้วฮ่ะ

Saturday, September 13, 2008

บ้าน......

ช่วงนี้เป็นช่วงฟุ้งซ่านค่ะ อยู่ไม่ค่อยสุขทางความคิด เพราะอะไรเหรอ เพราะคิดถึงบ้านนนนนนนน่ะสิ คิดถึงก็กลับสิใช่ไหม กลับยังงงงงงม่ายยยยยด้ายยยยยยย (แสดงความอยากไปสุดฤทธิ์) สงสัยใช่ไหมว่าบ้านที่ไหน บ้านที่เมกาเจ้าค่ะ ทำไมอยากไปหนักหนาเหรอ เพราะบ้านหลังนี้คือบ้านที่ชั้นเรียกว่า”บ้านของชั้น”ได้เต็มปาก บ้านที่เป็นบ้านจริงๆ ไม่ต้องเช่าเค้าอยู่ ที่ตอกตะปูข้างฝาห้อยรูปได้โดยไม่มีใครมาคอยหักค่าเสียหาย (ระบายความในใจสักหน่อยอยู่อพาร์ทเม้นมานาน ฮ่าๆๆๆ) ไม่กลัวนะที่จะต้องย้ายไปอยู่บ้านทื่ไม่มีอะไรเลย ต้องเริ่มใหม่หมด (ดีซะอีก งานจะได้เข้าเยอะๆ เหอๆๆ) อยู่บ้านห้องเดียวก้อเคยมาแล้ว จะกลัวอะไร ขอให้บ้านเป็นบ้านที่ทำให้ชั้นรู้สึกว่าอยู่บ้านก้อพอ อยู่กับคนที่รัก ได้ขุดดิน ปลูกหญ้า(มีเยอะแล้ว) ปลูกผัก ในที่ของตัวเองโดยไม่ต้องมีอะไรมากวนใจ ถ้าจะเรียกอีกอย่างหนึ่ง มันคือความรู้สึกมั่นคงใช่ไหม งานที่รออยู่ยังมีอีกเยอะ แต่ชั้นมั่นใจว่าถึงจะเหนื่อยก้อจะเป็นเหนื่อยที่มีความสุข ขอบคุณสามีเหลือเกินที่ทำให้ได้รับความรู้สึกแบบนี้


ยังไม่มีกำหนดวันเดินทางค่ะ รอให้สามีสางงานก่อน (ต้องใช้คำว่าสาง) รู้ค่ะว่าเค้าก้อรู้สึกเหมือนเรา อยากกลับบ้าน พ่อไม่ได้เจอลูกปีหนึ่งแล้ว ขอบใจหนูเคนนี่ที่เข้าใจภาระของพ่อ อดชมลูกไม่ได้เพราะเค้าเป็นเด็กดีจริงๆ เข้าใจสิ่งต่างๆได้ง่าย แต่เด็กยังงัยก็คือเด็ก การที่เค้าเข้าใจสิ่งต่างๆได้ง่ายไม่เสมอไปที่เค้าจะไม่รู้สึกต้องการพ่อ แต่หนูเคนนี่จัดการกับมันได้ดีมาก ต้องยกความดีให้บุคคลรอบข้างเค้าด้วยนะ
พูดถึงเรื่องคอสติสงานอดิเรกหน่อยนิ๊ดก่อน ไปหาอารายมากิน (หิวแล้ว) ทำได้เกือบครึ่งแล้วล่ะ ก้อออกมาโอเชใช้ได้ (ชมตัวเอง ฮ่าๆๆ) แต่สองวันมานี่ยังไม่เสร็จสักตาเลย ทำได้นิดเด๋ว สามีโทรมา วางคอสติส โน่นใจลอยไปไกลถึงไหนต่อไหน ถึงสามี ถึงบ้าน กลายเป็นวางนานมาก ยังไม่ขี้เกียจนะเคอะ แต่จะพยายามตั้งใจทำให้เสร็จ

ท้องร้องประท้วงแล้วค่ะ เหอๆๆ ไปซื้ออาหารมาบรรณาการมันก่อนนะคะ

Wednesday, September 3, 2008

งานเข้า กะ เรื่องตื่นตัลลล....อิอิ

ด้วยความที่ไม่ค่อยมีอะไรทำแล้วรู้สึกผิดเล็กน้อย (น่าจะรู้สึกตั้งนานแล้วนะ) ก้อเลยนั่งๆคิดว่าต้องหาอะไรทำเพื่อฆ่าเวลา และลดความอยากกลับบ้านมั้งแล้วล่ะ แล้วตรูจะทำอะไรล่ะเนี่ยะ นั่งอ่านบอร์ดไป เอ๊ะ เจอสาวๆในบอร์ดเคยพูดถึงครอสติสกัน เอาล่ะเอาอันนี้เลย แต่ด้วยความที่ชอบความท้าทายและแหวกแนวคับ เลยไปหาโปรแกรมที่เอารูปมาทำลายครอสติสเอง บรรเจิดไหมล่ะคะ ทำไว้ตั้งห้าลายแน่ะ แล้วก้อเลือกว่าจะทำรูปไหนเป็นรูปแรก โปรแกรมวันก้อดีนะคะบอกว่าต้องใช้ด้ายสีอะไร เบอร์อะไร ตื่นเต้นอยู่ทั้งคืนจะได้ทำครอสติสลายตัวเอง นอน ตีห้าของวันแน่ะ (เวอร์เนอะ)


วันรุ่งขึ้นไปร้านที่เค้าขายอุปกรณ์งานประดิษฐ์ เจ้าของร้านก้อพาไปที่เค้าเก็บด้ายครอสติส โอยเวรกรรม ยี่ห้อสีด้ายที่จะเอามาปักดันไม่มีสีด้ายที่เราต้องการ เอาแล้วคับ ด้วยความเก่งกาจ บวก บ้า ก้อเลยเทียบสีกับด้ายยี่ห้ออื่นที่มัน คล้ายกัน ไม่รู้รูปที่ปักจะออกมาเป็นหมู่หรือจ่า ฮ่าๆๆๆ ตอนนี้ก้อนั่งปักๆๆๆ ไปเรื่อยค่ะ สีด้ายก้อโอเชค่ะ ไม่เวอร์เกินไป เดี๋ยวรอดูผลงานนะคะ อิอิ


วันที่ 30 ส.ค ตอนค่ำประมาณ สามทุ่ม นั่งดูทีวีบวกกับปักครอสติสอยู่เพลินๆ “กริ๊งๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ.....” เสียงอารายฟะ อ้าวเสียงไฟฉุกเฉิน ไฟไหม้ที่ไหนล่ะเนี่ยะ ไม่รู้จะทำอะไรค่ะ ตื่นเต้นไปหมด ไม่รู้จะจับถืออะไรลงไปดี คว้าเสื้อสเวตเตอร์มาใส่ วิ่งเข้าไปในห้องนอนคว้าพาสปอร์ตกะแฟ้มเอกสาร หยิบเป๋าตังส์กะโทรศัพท์ ถอดปลั๊กทุกอย่าง ใส่รองเท้า ล๊อคห้อง วิ่งลงบันไดจากชั้นเจ็ด อยากบอกว่าทั้งหมดที่ว่า ทำภายในเวลาสามนาที ฮ่าๆๆ ฮ่วย ก้อคนมันตื่นเต้นไม่เคยนี่ วิ่งลงบันไดถึงชั้นหนึ่งเร็วมาก ระหว่างทางก้อมีคนออกมาถามว่าเกิดอะไรๆ “ไม่รู้ค่ะ แต่ลงไปก่อนดีก่าค่ะ” ใช่แล้วค่ะ เดี๊ยนไม่รอหาเหตุผลว่ามันเกิดอะไรขึ้นเด็ดขาด ออกไปนอกตึกดีก่า คนเค้าก็ลงมาบ้างค่ะ ไม่ลงมาบ้าง ไมอ่ะ ไม่กลัวเหรอ ก็อยากถามเค้าอยู่นะ แต่ไม่ดีก่าเด๋วเค้าจะสรรเสริญมารดาเรา


รปภ. วิ่งวุ่นเลยค่ะ สักหน่อยผู้จัดการหอก็มา ขึ้นไปชั้นที่สัญญาณดัง แล้วก้อปิดไฟสัญญาณ แล้วก้อบอกว่าทุกอย่างโอเชค่ะ มีคนไปดึงสัญญาณไฟเล่น ฮ่วย มาดึงเล่นแบบนี้มันน่ารักเกินไปแล้ว แต่ก้อไม่รู้นะว่าเป็นใคร ช่างมันเห่อะ แต่มือยังสั่นอยู่ค่ะ แล้วก้อ sms หาที่พึ่งทางใจ คือ สามีนั่นเอง อ้อนหน่อย อิอิ


สามีอยู่ในภารกิจ (อีกแระ) ยังไม่ได้รับข้อความ(จนวันต่อมา) แต่สงสัยความรู้สึกสื่อกันได้ (จริงๆ) สามีก้อโทรมาหลังจากนั้นไม่นาน ก้อเล่าให้ฟังว่าเกิดอะไรขึ้น สามีก้อถามว่าโอเชไหม เราก้อบอกว่าเราโอเช ไม่เป็นไร เออแอบหัวเราะตัวเองด้วยนะ ที่วิ่งไปคว้าพาสปอร์ตกะแฟ้มวีซ่าก่อนทุกอย่างเลย ฮ่าๆๆ รอมานานแสนนานนี่นา ความตื่นเต้นก้อผ่านปายย


สามีก้อยังยุ่งเหมือนเคยค่ะ ตั้งแต่ย้ายมาประจำที่ใหม่เนี่ยะ งานเยอะเหลือเกิน เพราะไอ้คนที่มันทำงานค้างงานไว้เยอะ เกลียดจริงเลยคนพวกนี้ ทำใจต่อไป ถึงยุ่งเราก็ดีใจนะทีสามีเรายังส่งข้อความมาหา โทรมาหา แชตด้วย ตอนที่เค้าทำได้ ก้อคนมันคิดถึงกันเนอะ ตอนนี้เพื่อความสบายใจของเรา สามีก้อให้เราดูตารางกิจกรรมในภารกิจ จะได้รู้ว่าตอนนี้อยู่ไหน ทำอะไร บางทีก้อเจ็บใจนะที่เราไม่สามารถช่วยงานอะไรสามีได้เลย อยากช่วยได้มั้ง สามีจะได้มีงานน้อยลงและได้มีเวลาพักมากขึ้น ว่าแล้วก้ออยากกลับบ้านเร็วๆจังเล๊ยยยย


เอาล่ะ วันนี้ต้องกลับไปทำครอสติสต่อแล้วยังไม่ได้เริ่มเลยสักอันวันนี้ เด๋วขี้เกียจจะมา อิอิ

บายยยยยจ้า