การเดินทางกะบ้านนนนนนนนของงงงช้านนนนน.....

ยาวหน่อยนะคะเพราะดองมาวันนานแล้วค่ะ แฮ่ะๆ


มาแล้วจ้า แฮ่ๆ หลังจากที่ไม่ได้อัพเดทมานาน วันนี้เลยขออัพเดทชีวิตหน่อยจ้า ตอนนี้มาปรากฏตัวอยู่ที่อเมริกาแว้วจ้า รวดเร็วมากใช้ไหมคะ โดนส่งเด้งกลับบ้านด่วนโดยสามีอันเนื่องจากความไม่น่าไว้วางใจของสถานการณ์บ้านเมือง เอาแบบย่อๆเลยนะคะ มีเวลาเตรียมตัวมาเมกาแค่ 9 วัน ก่อนหน้านี้ก้อเอ้อละเหยอยู่เพราะจริงๆกำหนดเดินทางมันโน่นเดือนธันวา แต่ไม่เป็นไรสีทำได้ ฮ่าๆๆ เก็บของทั้งหมดกลับไปไว้บ้านแม่ที่อุดร จากนั้นก้อมาเดินทางมานี่เลย


ตอนอยู่ที่บ้านที่อุดร วันแรกที่ถึงดีใจที่สุดเลยเพราะได้เจอหลายชายน้อยเป็นครั้งแรก น่ารัก อารมณ์ดีสุด (ยกเว้นตอนอีป้ามันปลุกกลางดึกมาเล่นด้วย ตอนที่มาถึงวันแรก) ยิ้มให้คนเค้าไปหม๊ด เป็นขวัญใจในซอยไปเลย





อยู่บ้านแม่ได้ไม่กี่วันก้อต้องออกเดินทาง นั่งเครื่องจากอุดรมากรุงเทพ นั่งชั้นธุรกิจด้วยนะ ฮ่าๆ เพราะคำนวณแล้วนั่งชั้นประหยัดแล้วจ่ายค่าน้ำหนักกระเป๋าเกินมันพอๆกะนั่งชั้นธุรกิจแล้วจ่ายค่ากระเป๋าเกิน แม่กะน้องพร้อมญาติและเด็กๆมาส่งที่สนามบิน กลัวน้ำตาจะท่วมสนามบินเลยต้องเข้าไปข้างในรอขึ้นเครื่อง แอบน้ำตาเล็ดเล็กน้อย หุหุ มาถึงกรุงเทพก้อได้มานั่งพักนิดหนึ่งที่สุวรรณภูมิ คุยกะสามีไปเรื่อยจนกระทั่งเช็คอิน จากนั้นก้อตรวจพาสปอร์ตแล้วก้อเดินหาเกต โอแม่เจ้ามัยมันไกลงี้ฟะ หิวน้ำด้วย ลากกระเป๋าที่เต็มไปด้วยเครื่องคอมพิวเตอร์และอุปกรณ์ x-box ทั้งหลาย และมีกระเป๋าคอมพิวเตอร์ กระเป๋ากล้อง และตามด้วยกระเป๋าถือ บ้าหอบมั้ยล่ะนั้น หนักเอาการค่ะ แต่สีทนด้ายยยยยย

อ้อ ลืมบอกค่ะว่ามากับ Korean Air แต่จองตั๋วทาง expedia และ เดลต้าแอร์เป็นคนออกตั๋วให้ กลับมาที่การเดินทาง พอหาเกตได้ ก้อคุยกะสามีต่อ จริงๆคุยกันตั้งแต่ตรวจพาสปอร์ตเสร็จโน่นละคะ มาราธอนจริงๆ ฮ่าๆ ก้อคนมันคิดถึงกานนนนี่นา


ได้เวลาขึ้นเครื่องก้อหิวสัมภาระขึ้นเครื่อง ได้ที่นั้งค่อนข้างสบายหน่อยค่ะ เพราะเป็นสี่ที่นั่ง แต่มีคนนั่งแค่สองคน อิอิ เสร็จนังสี แบ่งกันคนละสองที่นั่งไปเลย เหนื่อยน่าดูชมค่ะ ได้ที่นั่งเป็นหลับเลย เครื่องเทคออฟ รู้สึกว่าสั่นๆอยู่ค่ะ แต่หลับต่อ ฮ่าๆๆ จากนั้นก้อหลับๆ ตื่นๆ กินๆ ดื่มๆ


ห้าชั่วโมง กว่าๆผ่านไป ก้อถึงโชลค่ะ มีเวลาต่อเครื่องแค่ 30 กว่านาที วิ่งแถบตับแล่บกว่าไม่ทัน แต่ก้อทันค่ะ ได้นั่งพักนิดหนึ่ง แล้วเค้าก้อเรียกขึ้นเครื่อง พอขึ้นเครื่องเสร็จ รู้สึกว่าอากาศจะไม่เป็นใจ เพราะนั่งรออยู่ในเครื่องพอสมควรกว่ากัปตันจะเอาเครื่องขึ้น พอเครื่องขึ้นแล้วก้อ ตามสเตปค่ะ กิน หลับ ดืม ดูหนัง ซ้ำๆไป นานนนนนนมาก แต่อาหารอร่อยดีค่ะ อาหารกาหลีทั้งนั้น


13 ชั่วโมงผ่านไป นอนดู Iron man ยังไม่จบลย ฮ่าๆ เครื่องลงที่ Atlanta ค่ะ ลงเสร็จก้อเดินๆๆๆๆ มาด่าน ตม. เดินเฉิบเข้าช่อง US Citizen and Residence ไปเลย พอใกล้ถึงคิว เจ้าหน้าที่หญิงคนหนึ่งดูพาสปอร์ตแล้วก้อบอกว่าต้องไปช่อง visitor ก้อเถียงเค้าอีกว่า ไอ ม่ายช่ายย visitor นา เจ้าหน้าที่ก้อบอกว่า เค้า process กรณีอย่างคนช่องนี้ เออ....ไม่เถียงแร่ะ ว่านอนสอนง่ายก้อได้ อ่ะจ้ะ ก้อยืนรอคิวอยู่ ปรากฏว่าคนที่ก่อนหน้ามันปัญหาสักอย่างนี่แร่ะ เลยช้ามาก ช่องอื่นๆเกือบหมดแร่ะ โธ่ อุตสาห์มาเข้าแถวเป็นคนหน้าๆ พอถึงคิว เจ้าหน้าที่ดูๆแล้วก้อเขียนหมายเลขลงในแพคเกตที่ได้จากสถานทูต แล้วบอกว่าวี่ซ่าของสี process ข้างล่างนะ เอากระเป๋าแล้วเดินตามช่องไป จ้าท่าน ตม.

เดินต๊อกๆๆ แล้วก้อไปเอากระเป๋า มัยมันหนักงี้ฟ่ะ ฮ่าๆ ไม่มีใครช่วยยกเลย พลังหญิงเหล็กทำเองเลย อิอิ

จากนั้นก้อเดินไปเช้าช่องเช็คเอกสาร declare เจ้าหน้าที่ก้อเอาเอกสารใส่แฟ้มพลาสติคแล้วก้อให้เดินไปตามเส้นสำน้ำเงิน ทำตามอย่างอินโนเซ้น หุหุหุ


รอพักหนึ่งก้อมีเจ้าหน้ามารับเอกสาร แล้วก้อบอกให้นั่งรอ เจ้าหน้าที่อัธยาสัยดีค่ะ รอ สักพักเจ้าหน้าที่ก้อเรียกชื่อพร้อมให้ไปเซ้นเอกสาร และอธิบายว่าเด๋วการ์ดจะส่งไปที่บ้านนะ พร้อมกับ SSN ถ้ารีบก้อไปขอ SSN เองได้เลย ไม่มีปัญหา พร้อมบอกว่าต้องยื่นของถอนเงื่อนไขในการ์ดเมื่อไหร่ แล้วก้อปล่อยตัวไปโดยไม่มีการเอาเป๋าเราเข้าเครื่องเช็คของแสลง อิอิ


เดินออกมากเลี้ยงขวาไปทางต่อเครื่องค่ะ โหลดกระเป๋า จากนั้นก้อเดินออกมาทางออกไปขึ้นรถไฟไปหาเกต เอาละค่ะงานเข้า เพราะมันสับสนนิดหนึ่ง ฮ่าๆ ลงรถที่ชุมทางเกต D แล้วก้อเดินๆๆๆ เอ๊ะ มันยมันเกือบถึง E แล้วอ่ะ เอ้า...เดินกลับไปใหม่ดีกว่า เหม่ ตรูเดินเลยบันไดเลื่อนขึ้นไปเกต D ทั้งหลายนี่เอง

พอถึงเกตก้อนั่งแหม่ะอยู่ตรงน้านล่ะค่า แต่ไม่ง่วงค่ะขอโบก เพราะคนมันตื่นเต้น ฮิฮิ เอ้าได้เวลาบอร์ดดิ่งขึ้นเครื่องอีกแว้ว ลำที่เท่าไหร่แล้วเนี่ยะ ตอนขึ้นเครื่องต้องออกมาขึ้นเครื่องเหมือนแอร์เอเชียสมัยก่อนบ้านเราอ่ะค่ะ แต่นี่ไม่ต้องนั่งรถ แค่เดินลงบันไดแล้วขึ้นเครื่อง โดนอากาศสดๆของเมกาเจ้าค่ะ หนาวววววววเย็นนนน ลมด้วยยยย รีบเดินขึ้นเครื่องเล๊ยนังสี เครื่องจากแอตแลนต้ามาโคลัมเบียเล็กค่ะ 24 ที่นั่งเอง รำคาญคนที่นั่งข้างๆมาก คุยตลอดศกเลย งีบก้อไม่ได้งีบ พนักงานแจกถั่วหนึ่งถุง อิอิ หมดถุงก้อถึงโคลัมเบียจ้า ฮ่าๆๆๆ ลงเครื่องได้แด่วไปเอากระเป๋าเลย ได้กระป๋าเสร็จ มองๆๆๆหาคนที่มารับ ม่ายมีอ่ะ เอ้าลองเดินข้างนอกดิ ม่ายมี ฮ่วยยย ไปไสกันหว่า ถามคนที่นั่งอยู่เค้าบอกว่าอาจรอที่ข้างบนก้อได้ คือ สนามบินพิสดารค่ะ มาเจอกันก่อนแล้วค่อยลงไปรับกระเป๋าข้างล่างก้อได้


สีก้อเข็ญรถกระเป๋าจะขึ้นข้างบนค่ะ เข็ญๆๆๆเข้าไปข้างไหนลืบ เจอลิพท์ มัยไม่ขึ้นชั้นสองฟะ ออกก้อได้ เข็ญออกมา ที่รอรับกระเป๋าถามพนักงานลิพท์ที่ใช้ได้อยู่ไหน เค้าก้อบอกแล้วก้อขึ้นข้างบนได้ โก๊ะจริงๆ ฮ่าๆ ขมาถึงข้างบน แง่วม่ายเห็นใครเลย มองหาโทรศัพท์ หงิ ตรูไม่มีเหรียญ หน้าแห้งไปหลายหลาค่ะ แล้วจะไปไหนเนีย่ะถ้าไม่มีใครมารับ ฮ่าๆๆ


สักพักน้อย อ้าวผู้หญิงหน้าคุ้นๆ น่านเพื่อนเรานี่หว่า หน้ากลับมาสดใสเหมือนเดิม อิอิ เพือนสามคนมารับที่หนามบินค่า เค้าพึ่งขับรถมาถึง โอ๊ยเหนื่อย ฮ่าๆๆ เพื่อนบอกว่าสามีโทรเช็คทุกๆสิบนาที ว่าถึงสนามบิน เจอตัวเมียชั้นอะยัง


พอเจอกันก้อพาไปรถ ขนข้าวของขึ้นรถเสร็จ ขับรถไป รู้สึกสับสนนิดหน่อยเพราะขับรถผิดข้างกะที่เมืองไทย อ่ะไม่เป็นไร เพื่อนๆใจดีพามาดูบ้านก่อนเลยยย บ้านนนนนนนของช้านนนนนนน เห็นแล้วอยากให้สามีอยู่ตรงนั้นด้วยจัง เพราะมันเป็นเวลาที่มีความสุขมาก เดินดูบ้านและรอบๆบ้าน รู้สึกอยากจะย้ายเข้าซะวันนั้นให้ได้เล๊ย พอดูบ้านหนำใจแล้วเพื่อนๆก้อพาไปบ้านเวนเดล ที่จะซุกหัวนอนหลายวัน ฮ่าๆ ที่บ้านเวนเดลจะมีห้องหนึ่งที่เป็นห้องของสามีอยู่คะ แต่ก้อใช้เป็นห้องรับแขกเวลามีคนมาเยี่ยม จากนั้นก้อไปซื้อเสต๊กแล้วไปทำทานที่บ้านไมค์กะจีน่า มาวันแรกประเดิมเสต๊กเลยเว้ย ฮ่าๆ ทานเสร็จแทบลืมตาไม่ขึ้น เวนเดลเลยพากลับบ้าน นอนน........แต่ตื่นมาคุยกะสามีตามเดิม ฮ่าๆๆๆ